Kun je het je voorstellen? Dat je een leven leeft waarbij jij vrijwel altijd degene bent van wie verwacht wordt dat jij jezelf aanpast in relatie tot anderen?
We bepalen zo enorm veel voor onze honden. Wat ze eten, wanneer en hoeveel. Wanneer ze naar buiten mogen, in de tuin of voor een wandeling. Maar ook hoe lang, waar en hoe avontuurlijk deze wandeling is. Wanneer de hond mag poepen en plassen. Wanneer de hond alleen moet blijven of gezelschap heeft en wie dat gezelschap dan is. Wanneer er gespeeld wordt of juist niets wordt ondernomen. Dit zijn slechts enkele voor de hand liggende voorbeelden.
Daar komt nog eens bij, dat wij leven in een drukke samenleving, waar verwacht wordt dat honden netjes aan de lijn lopen, geen overlast veroorzaken en altijd maar luisteren en doen wat wij van ze vragen. Er is geen ander dier waar wij zoveel van verwachten en voor bepalen.
Dit kan een serieuze impact hebben op het welzijn en de draagkracht van honden. Er blijft binnen die kaders weinig ruimte over voor autonomie. Gebrek aan autonomie kan leiden tot allerlei mentale problemen, zoals leermoeilijkheden, obsessief compulsief gedrag, angsten, depressies, agressie en zelf tot aangeleerde hulpeloosheid.
Mijn visie is dat we het verplicht zijn aan onze honden om onszelf te verdiepen in wat zij nodig hebben. Dat we nieuwsgierig blijven naar hun belevingswereld en dat we ons best blijven doen om te begrijpen wat ze ons willen vertellen met hun gedrag. Dat we hen ruimte geven om écht hond te kunnen zijn.
Besef dat onze honden ook daarin afhankelijk zijn van ons en wat wij hen bieden in het dagelijkse leven.
Kennis van de hondentaal, voorzien in natuurlijke behoeften en gedragingen, met een open blik en met empathie en begrip naar je hond en gedrag kijken.
Het is een manier van samenleven, wat veel verder gaat dan training of een opvoedingscursus.
Liefs, Margot
